शब्दालय

  हामी पनि यसैगरी उड्नुपर्छ है , दादा ? कस्तो म के ! सानो कुरामा पनि मनभरी कुरा खेलाउने । बल्ल आइपुगेँ घर , नजिकैको एयरपोर्टबाट । सायद यसरी मनमा कुरा खेल्दैनथ्यो , तीँ दुईसँग भेट नहुँदो हो त । राम्रोसँग कुरा भएन । उनीहरु आफ्नो ‘ पानी बेच्ने ’ काममा व्यस्त नहुँदा हुन त अझ बढी रहस्य बुझ्थेँ तीँ दिदी भाईको । दिदी भाई पनि हुन् कि होइनन् । मैले ‘ अड्कलाइजेसन ’ गरेको मात्र हो । खास तीँसँगको संवादमा एउटा कुराले म बढी पिरोलिएँ । दिदी चाहिँको जवाफ बढी असरदार थियो । उसले भनेकी थिई – ‘… हामी नि ठुलो भएपछि यसैगरी उड्नुपर्छ है , दादा ?’ मैले उनीहरुलाई सोधेको थिएँ – ठुलो भएपछि के बन्ने ? ‘ म त पाइलट बन्ने हो ’- भाई चाहिँको जवाफ । स्वाभाविक थियो , दिनै सयौँ जहाज उडेको देख्ने बालक मस्तिष्कमा अरु के आओस् ? दिदी चाहिँले पहिले भनेकी थिई -   ‘ मलाई त केहि बन्न मन छैन । ममी बाबाले भनेको नेपालमा त सरकार राम्रो छैन । नेपालमा केहि बन्न सकिन्न । बरु विदेश गए पो बनिन्छ रे । उमेर नपुगी जान नमिल्ने । उमेर पुगेपछि जानुपर्छ रे । ’ त्यतिखेरै एक बडेमानको ज्यान भएको हवाइजहाज खै कुन देश पो हो ...

  शब्दशक्ति ! मलाई चार चीजसँग प्रेम छ ̶   मेरा अनुभूती, शब्द, कलम र कापी । भन्न खोजेको , मलाई लेख्न मनपर्छ । अब त के, ' पर्थ्यो ’ भनौँ होला । किनभने, यो कथा झन्डै एक वर्ष पहिलेको हो । फेरी, कथा नभनौँ, व्यथा भनौँ होला । होइन होइन, आजको पो व्यथा त ….! कथा या व्यथा , जे भनौँ । अब यसैलाई ( लेखन वा पत्रकारिता ) पेशाका रुपमा अपनाउने भनेपछि लेख्नु त करै लाग्छ । अब लेखन - लगाबलाई लगाबकै रुपमा लग्नुछ त्यहाँ , जहाँ मैले म जन्मनुको सार्थकता भेट्नेछु ।   भोलि लेख्छु भन्छु । भोलि आउँछ तर भोलि आउँदैन ( लेखिदैन ) ! आजसम्म भोलि कतिचोटी आयो, म स्वयंले जानेको छैन । गणना गरेरै साध्य छैन । ०८० सालको सुरुदेखि थालेको हुँ, भोलि लेख्छु भन्न । सालै सकिन लाग्यो, लेख्न थालिएकै छैन । कहिलेकाहिँ त आफ्नै आलस्यपनमाथि बडो रिस उठ्छ । रिसकै झोकमा झोक्किदिन्छु - ए भुवन, तँ के भा ' को, भोलि भोलि भनेर भोलि आउँछ ? लेख्छु भनेको गर्नुपर्दैन ? अँ , सँगै सुझाब रहन्छ आफैँलाई - अबबाट भोलिवादको भजन गाउँन बन्द गर् , नत्र भोलि अगाडी अगाडी गइराख्छ, तँ पछाडी पछाडी गइराख्छस् ! भोलिवादले ग्रस्त समा...