यात्रामा क्याबिनको सुताई

 यात्रामा क्याबिनको सुताई 




मध्यरात । बाजुराबाट धनगढी गुडेको बस अहिले दिपायलभन्दा अलि अघि वनैवनतिर लाग्यो । यात्रु सब मस्त निन्द्रामा छन् । उनीहरू आ-आफ्नो सिटमा मस्त छन् । म भने क्याबिनको भुँइमा लमतन्न छु ।


सामान्यतया क्याबिन चालक/सहचालक बस्ने ठाउँ हो तर यहाँ फरक छ । क्याबिनमा दुई चालकसहित हामी दस जना अटिनअटी अटेका छौँ । एक चालक राति चलाउन निद्रा पुर्याउँदैछन् । अहिले चलाइराखेका चालकको सिट पछाडी म छु । दाजु मेरो समेत सिट ओगटेर बल्लबल्ल निद्रालाई आराम दिन सफल छन् । दाजुकै तल, भुइँमा म छु । 


भुइँ तातो तातो छ । फोहोर कति छ छ । अध्यारोले छोपेको छ । देखिँदैन ‌। तातेको इन्जिन र जुत्ता गन्हाएर उग्र छ । ऐया ! केले हो, बिजिरहेछ ! हेर्नुस्, यस्तोमा म छु !


आफ्नै जुत्ताको सिरानी छ । पानी परिराखेको वातावरणसँग बेजोड कुदिराखेको बसको घर्षणले चिसो हावा फाल्छ, बेलाबेला । त्यसले सायद सबैभन्दा सुरुमा मैलाई छुन्छ । घरिघरि यति सानो ठाउँमा निसास्सिन्छु झै लाग्छ । यो यति सानो ठाउँ छ, जसमा खुट्टालाई तन्काउँन मात्र मिल्छ, घुमाउँन मिल्दैन । तर झट्ट हेर्दा यो खुला आकाशको सुताईझैँ लाग्छ ।


म सुतेको भनौँ कि पल्टेको ? सायद यस्तो पल्टाईलाई सुतेको नभनिएका ! म पल्टिरहेछु । सुतेको होइन । यसोगरी भनौँ, यहाँ म र चालक बाहेक सब सुतिसके ।

जबजब बस एकछिन रोकिए जस्तो हुन्छ, निसासिने डरले सर्पलेझैँ टाउको उठाउँछु । झ्यालतिर हेर्छु । अचम्म देख्छु, यो बस र अर्को बसका चालकबिच सुखद संवाद । देख्छु, उनीहरुबीचको यात्रा संवाद । 


मेरोवाला-"कति छन् मान्छे ?"

अर्कोवाला-"छैन, आधा खाली छ ।"

म मनमनै -"यसमा अटेकै छैनन्, त्यो आउनेमा चाहिँ..!"


मेरोवाला-"ल, ठिकै छ, शुभयात्रा !"

अर्कोवालाबाट उस्तै जवाफ आउँछ ।


सोच्न पुग्छु, संसार आखिर संवादमै त अडिएको छ । संवादहिन संसारको कल्पना पनि असम्भव छ ।


अहो ! केको उज्यालो त्यो ? ए…, अर्को बस रोकिएको रहेछ । के भएछ ? लौ, यात्रु त बाहिर खुल्ला आकाशमा पो छन् त । कस्तरी सुतेका !! ए ए पाङ्ग्रोले हावा खाएछ !


लामो यात्रामा यसरी सुतेको पहिलो अनुभव हो । यस अघिका पाँच यात्रामा यस्तो भोगिनँ । ती सब सिटमा बसेर गरिएका यात्रा थिए । क्याबिनको यात्रा सजिलो त छैन तर उति कठिन पनि भन्दिनँ । मलाई एक दृश्य हेर्न मन छ । यी चालक अंकलले सुतिराखेको अर्को चालकलाई कसरी ‘ल, अब तेरो पालो’ भन्दा रैछन् । यो हेर्न मन छ ।

 

-२०८१ साउन १३ गते, मध्यरात -

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

यतिखेर मेरो गाउँमा

Image
  यतिखेर मेरो गाउँमा  - भुवन अथर  यतिखेर मेरो गाउँमा बसन्ती आएकी होलिन्। गाउँ वरिपरि पहाडसँग समानान्तर भएर रङ्गीन गुराँसे रेखाहरू कुनै सुन्दर स्त्रीका  गलामा अर्पित मालाजस्तै  बसेका होलान् लहरै। खेतहरूमा, आँगनहरूमा, वनहरूमा, गाउँलेका मनहरूमा फूल्दै होलिन् मोहिनी गुराँस। डाँडाहरूलाई वरिपरि राखेर, गाउँलाई बीचमा पारेर, परपरसम्म लगातार  सुनाइरहेकी होलिन् कोहिलीले देउडा गीत। गुञ्जन थाले होलान् गोठालाहरूका मन जोड्ने जीवन बोल्ने  वासन्ती भाकाहरू, वनका लम्बेतान सुसेलीहरू । गोधुँली साँझतिर  टाढा टाढाका बटुवाहरु देउरालीमा बसेर सुस्केराका बिसौनीहरुमा जीवनका सारा बिरह बिसाउँदै होलान् गरिबी, अशिक्षा र अभावले सेकिएको गाउँको ढाडमा वरपिपलले आफ्नो छहारी छर्दै शीतलता संचार गर्दै होलान्। पानी पर्नुअघिको हतास बतास गाउँका कुनाकुना, रुखका पातपात, अन्नका दानादानामा दगुर्दै होला पानी परेपछिको मौन हावा सबैमा शान्ति भर्न जाँदो हो । रुखका काण्ड-काण्ड र पात-पातमा पोतिँदै होला जीवनको हरियो रङ्ग, रुखका कापामा बन्दै होलान् ओतिने घर। पहाडका भित्ताभित्रबाट फुट्दै होलान् पानीका मु...
Read more

एक यात्रा-डायरी : मेरो तेस्रो गाउँगमन

Image
  एक यात्रा - डायरी : मेरो तेस्रो गाउँगमन - भुवन खत्री , बाजुरा ।। एउटा सानो कोठा । गोबर - माटो पोतिएको भित्ता छ । एउटा नाम मात्रको खाट छ , बस् यत्ति छ । अँ , कोठाको एक भित्तोमा झुन्ड्याइएका छन् - एउटा फाटेको कोट र त्यसमाथि ठाउँठाउँ च्यातिएको तर सिलाइएर मिलाइएको झोला ।   खाटमा एक बृद्ध छन् , ७५ नाघेका । २० ननाघेको युवा सुतिराखेका बृद्धको छेउमा जागै छ । छेऊका सायद उसका हजुरबा हुन् । रातको एक बज्नै लागेको छ । सारा रात्रिजगत सुतेको छ । चरोमुसो बोलेको छैन । यति राति यो युवक ल्यापटप अगाडी घुरेर बसेको किन छ ? केहि अनुमान लगाउन सक्नुहुन्छ ? ऊ यस्तो देखिन्छ ; मानौँ ,   एउटा नसकी नहुने जरुरीको काम सक्नुछ ।   घरिघरि झ्यालबाट बाहिर हेर्छ । सायद बेलाबेला उसलाई गर्मीले गाँज्छ । घरि पल्टिन्छ , घरि घोप्टिन्छ । घरि खुसी भएजस्तो , घरि दुखी जस्तो । तर ल्यापटप छोडेको छैन ।   अलि नजिक जाऊँ उसको !   अहो ! के लेख्दैछ त ! कत्रो लामो , बाफरे बाफ !   तैपनि म पढेरै सुनाइदिन्छु तपाईहरुलाई । सुन्नुस् ल ?   ………………………………………………………………………………………………...
Read more

एक डायरी : अविराम लेखनयात्रा

Image
 एक डायरी : अविराम लेखनयात्रा प्यारी संवेदना  !   मलाई थाह छ , म लेख्न सक्छु । केही लेख्दा खुसी हुन्छु । तर जहिल्यै लेख्न सक्ने अवस्था हुँदैन । त्यो मेरो मनस्थितिमा भर पर्छ ।   आजभोलि मेरो मनस्थितिमा खलबल छ । ममा राम्रोभन्दा नराम्रो बढी छ । मलाई भन्दा पनि मेरो मनलाई भनौँ कि संवेदना ? वास्तविक म र मेरो मनस्थिति भिन्न हुन् ।   मबाट एकाग्रता घट्दै छ । यसले गर्दा मेरो सिर्जनात्मकतामा पनि कमी आएको छ । एउटै काम डुबेर गर्दा कम आनन्द आउँदैन । तर यस्तो आनन्द कम लिन पाएको छु ।   मन चञ्चल भइरहन्छ । चलिरहन्छ । प्रायः विचार आइरहन्छन् , मष्तिष्कमा । विचार थोरै मात्र चाहिने आउँछन् , धेरै विगत र भविष्यमा बग्छु । विगतका दुर्घटना र भविष्यको अनिश्चितताबारे विचार बढि छन् । ज्यादातर समय अधिक विचार मै जान्छ । जस्तो ; खाना खाइरहँदा , भाँडा माझिरहँदा , बाटोमा हिँडिरहँदा या अरु फुर्सदको कुनै पनि क्षण । यो बुद्धिमानको व्यक्तित्व हो भन्ने पनि सुनेको छु । यो कति साँचो हो , संवेदना ?   म त जान्दिनँ !   यद्यपी एकचित्त रहन हरक्षण प्रयासरत रहन्छु । मन र श...
Read more